Opening COP14

Gisteren was de opening van de 14e klimaatveranderingsconferentie (COP14). Ik haaste mij naar de ruimte waar plenaire vergaderingen warden gehouden en keek direct uit naar de Surinaamse delegatie . Ik wilde foto’s maken van de delegatieleden (voor de krant) en ook videio bielden van hen opnemen voor de televisie om via STVS te vertonen als ik terug in Suriname ben. Jammergenoeg kan ik de beelden niet versturen, want STVS heeft geen breedband. Het zou dus uren duren voordat ik de beelden kan versturen en daarvoor heb ik geen tijd.

Halsreikend keek ik dus uit naar mijn delegatieleden. Ze schitterden van afwezigheid. Ik moest echter wel een foto hebben van de plenaire vergadering voor Suriname, dus liep ik naar hun zitplaatsen, waar het bordje van Suriname staat met twee lege stoelen erachter.

Eigenlijk mocht ik – volgens de security – geen foto’s maken in die ‘section’, maar natuurlijk deed ik alsof ik het niet wist. Voor mij waren de foto’s belangrijk. Ik liep dus naar die ‘section’waar mijn landgenoten zouden moeten zitten en maakte enkele foto’s van die lege stoelen, totdat ik achter mij een fijn stemmetje hoorde van een vrouwelijke ‘security’, die zei: ,excuse me, but you are not allowed to make pictures here”. Ik zei “Yeah..., Yeah...” en liep op mijn gemak weg, want ik had toch mijn foto’s al.

Na de plenaire bleef ik uitkijken naar de delegatieleden en ontmoette toen mijn dochter, die een van de delegatieleden is. Ik klaagde waarom de Surinaamse delegatieleden niet tijdens de plenaire aanwezig waren en ze kwam met allerlei verontschuldigingen van het verliezen van koffers en het te lang bij de registratie en allerlei dingen. En natuurlijk waren ze er – volgens mijn haar - wel voordat de plenaire was afgelopen. In elk geval had ik ze niet gezien.

Ze werken wel hard en maken lange dagen, want ze zitten in verschillende werkgroepen en vandaag hebben ze een verklaring uitgegeven over bossen. En ik dacht nog dat ze met mond vol tanden daar zouden zitten, want ik zag en hoorde delegatieleden van andere kleine staten wel spreken maar Suriname niet.

Vandaag haaste ik mij weer naar de conferentie, omdat ik de gratis krant Gazete wilde bemachtigen. Gisteren had een Poolse journalist mij geinterviewd en gefotografeerd en hij had gezegd dat het artikel in Gazete zou verschijnen. Ik was benieuwd naar zijn artikel, want hij had mij enkele nietszeggende vragen gesteld en ik had hem daarom nietszeggende antwoorden gegeven. Wel..., toen ik Gazete in handen kreeg bleek ik er niets in te staan. In elk geval geen artikel over mij. Ik had het wel verwacht, want wie plaats er nu nietszeggende berichten in de krant?

Op dit moment zit ik in het media centrum, waar er honderden zeer snelle computers met internetverbinding zijn, waarvan wij gebruik kunnen maken. In dit centrum zijn er ook vier grote flat televisions screens die beelden vertonen van alles wat er gebeurd in de vergaderzaal, waar de delegatieleden zitten te discussieren. Ik heb de andere officiële delegatieleden nog niet ontmoet - ze zijn te druk bezig -, maar wel andere Surinamers die internationale inheemse en vrouwenorganisaties vertegenwoordigen. Ze gaven mij interessante informatie die ik kan gebruiken voor interessante items.

Nu ga ik wel echt op zoek naar de Surinaamse delegatieleden. Ze zullen wel in de plenaire zitten, maar die duurt zo lang, dat ik niet kan wachten op hen, dus ik moet loeren wanneer de plenaire is afgelopen.

Morgen ga ik naar een Greenpeace demonstratie bij een koolmijn die voor grote verontreiniging heeft gezorgd.