Ik ben eindelijk in Poznan aangekomen. Ik heb namelijk een fellowship award gewonnen om de VN klimaatveranteringsconferentie in Poznan/Polen te verslaan voor een nationale en internationale gehoor.. Meer dan duizend journalisten hebben hun interesse getoond, toen werd opgeroepen om te solliciteren naar deze award. Ongeveer vierhonderd journalisten hebben gesolliciteerd naar veertig plaatsen en ik ben een van de gelukkigen. De award is uitgegeven door de climate change media partnership, bestaande uit PANOS, Internews en de Internationale Insitute on Environment and Development (IIED).
Ze namen dit initiatief, omdat ze journalisten uit ontwikkeingslanden – die toch nooit de financiele mogelijkheid hebben om zo een conrferentie te verslaan – in de gelegenheid te stellen verslasg te doen over de verrichtingen van hun regeringsvertegenwoordigers, die daar beslissingen nemen die van grote invloed zijn op het leven van individuen in de samenleving. Over die beslissingen horen wij nauwelijks of niets. Wij zijn afhankelijk van recyclede berichten van westerse media, die zich niet richten op ons land of onze regio.
Anyhow..., na een enerverende reis van zeventien uren kwam ik in Poznan aan.
Gelukkig had ik geen camera meegebracht, anders zou ik geen stap kunnen verzetten met vier baggages. Ik had er drie. Mijn handtas, mijn lap top en mijn zware koffers op wielen. Het viel niet mee om ze te sjouwen naar en van de trein en op en van de trappen. En niemand die hielp. Alleen maar medelijdend kijkende mensen. Wat heb ik mijn Surinaamse broeders gemist, want die zouden een vrouw niet zo laten sjouwen. Maar tja...
Ondanks mijn winterjas voelde ik de kou tot in mijn botten. Ik weet niet waarom ze die klimaatveranderingsconferentie tot in Polen moeten houden. En nogerbij in de 100 koudste dagen van het jaar. De eerste van deze dagen begint op 1 december. Konden ze die conferentie niet in de tropen hebben gehouden? Ik kon het niet langer volhouden, dus trok ik op weg naar Poznan in de wachtkamer van de trein in Berlijn Tegel nog een winterjas aan. Gelukkig had ik twee. In de wachtkamer herpakte ik ook mijn spullen in twee baggages, want drie waren niet te doen. Nu had ik tenminste een hand vrij om eerst de ene en dan de andere in de zak van mijn winterjas te stoppen, zodat ze konden ontkoelen. Mijn vingers raakten namelijk helemaal verstijfd van de kou.
Beschermd door mijn twee jassen kwam ik dus in Poznan aan. Daar kon ik mij gewoon niet voorstellen – ik wilde een KFC kopen - dat Euro’s en Dollars niet werden geaccepteerd in de winkels van het treinstation of door de taxi chauffeurs. Zo een Europees land en dan accepteren ze geen Euro’s.. Terwijl wij in Suriname gretig deze munteenheden aannemen. Maar tja... ik wisselde mijn Euro’s – die ik gesonsored had gekregen van Staatsolie - dus in voor Zloty’s, wat wordt onderverdeeld in 100 Groszy’s.. Ik wachte nog even, want er zou iemand van de organisatie met mijn naam op een bord op mij wachten op het treinstation bij KFC. Natuurlijk was er niemand te zien. Ze zullen het wel te druk hebben, dus pakte ik een taxi naar het hotel (dworek Skorzewski) dat ook nog is gebouwd in een afgelegen buurt, ver van alles en iedereen.
Het kopen van leggins, panties, handschoenen, een muts met oorkleppen en een sjaal om mij beter te beschermen tegen de kou, zit er dus nog niet in. De volgende dag wilde ik wel een taxi pakken naar de stad, maar de kou hield mij binnen. Ook omdat het hotelpersoneel mij zei, dat ik wel met een taxi kan gaan, maar niet meer terug zal kunnen komen, omdat de taxich
auffeurs geen Engels verstaan en wellicht de plek van het hotel niet kennen. Dus ik zie wel hoe ik mij zal wringen door deze kou. En dan regent het ook nog en volgend het hotelpersoneel is het nog kouder als het regent en het zal de hele dag door regenen. Vandaag blijf ik in elk geval de hele dag binnen in mijn kamer, want er is hier niets, geen disco, geen fitness faciliteiten, geen ijskast, geen haardroger, geen house cleaning, geen business centre, geen internet, geen winkeltje, geen overdekte zwembad met warm water, geen ene malle moer.
Het lijkt wel een dood gewone guesthouse in een achterbuurt van Paramaribo.. Er is zelfs geen rum om een lekkere rum cola te drinken. Voor de zekerheid had ik een fles bacardie gekocht op de airport in Suriname, maar die namen ze – ondanks het gesealed was - tot mijn grote ergernis in beslag op Schiphol. Met lede ogen zag ik mijn fles rum verdwijnen in een vuilnisbak. En ik had die nogerbij de helft goedkoper gekocht, dan die kost op Schiphol. Ik had jammergenoeg geen tijd om een andere te kopen, omdat ik moest rennen om mijn connection flight te halen.
Ik lande gelukkig om 08:30 uur – een half uur voor de geplande arrival time van 09:00 - en mijn volgende vlucht was om 10:00 uur. Mijn naam werd al omgeroepen, dat ik het vliegtuig vertraag –– en mijn baggage zou worden verwijderd uit het vliegtuig. Hoe durven ze! Zwaar hijgend kwam ik bij de gate aan. Gelukkig is het vliegtuig een half uur eerder geland, anders had ik mijn connection flight gemist, wat ik overigens van tevoren duidelijk had gemaakt aan de organisatie, toen ze mijn e-ticket stuurden. Maar natuurlijk hebben ze daarop niet geantwoord.
Anyhow..., gelukkig ben ik vroeg voor de conferentie, die op 1 december begint, Nu heb ik de tijd om te acclimatiseren. Ik ben blij op tijd te zijn. Tot nu toe ben ik – door vertraging van vliegnaatschappijen - altijd laat aangekomen op internationale conferenties, zoals de World Summit on Sustainable Development in 2003 in Johannesburg, de conferentie van Communities and Small Scale Minining in Ghana, 2005 en het seminar voor journalilsten uit ontwikkelingslanden in China in september 2008. En dan kom je midden in zo een conferentie aan en voorrdat je door hebt welk bericht je moet schrijven, is de conferentie afgelopen. Nu kan ik mij beter voorbereiden.
Ik wilde nog een foto maken van het hotel, maar het is al pikke donker buiten. En het is pas vier uur ’s middags..Dus zal ik morgen een foto van het hotel plaatsen. Het ziet er wel mooi uit. Ik denk dat ik maar ga slapen, want het is toch al donker en mijn hele lichaam doet pijn van het sjouwen van mijn baggage. Toen ik vanmorgen opstond leek het alsof een truck over mij heen was gereden.
Ze namen dit initiatief, omdat ze journalisten uit ontwikkeingslanden – die toch nooit de financiele mogelijkheid hebben om zo een conrferentie te verslaan – in de gelegenheid te stellen verslasg te doen over de verrichtingen van hun regeringsvertegenwoordigers, die daar beslissingen nemen die van grote invloed zijn op het leven van individuen in de samenleving. Over die beslissingen horen wij nauwelijks of niets. Wij zijn afhankelijk van recyclede berichten van westerse media, die zich niet richten op ons land of onze regio.
Anyhow..., na een enerverende reis van zeventien uren kwam ik in Poznan aan.
Gelukkig had ik geen camera meegebracht, anders zou ik geen stap kunnen verzetten met vier baggages. Ik had er drie. Mijn handtas, mijn lap top en mijn zware koffers op wielen. Het viel niet mee om ze te sjouwen naar en van de trein en op en van de trappen. En niemand die hielp. Alleen maar medelijdend kijkende mensen. Wat heb ik mijn Surinaamse broeders gemist, want die zouden een vrouw niet zo laten sjouwen. Maar tja...
Ondanks mijn winterjas voelde ik de kou tot in mijn botten. Ik weet niet waarom ze die klimaatveranderingsconferentie tot in Polen moeten houden. En nogerbij in de 100 koudste dagen van het jaar. De eerste van deze dagen begint op 1 december. Konden ze die conferentie niet in de tropen hebben gehouden? Ik kon het niet langer volhouden, dus trok ik op weg naar Poznan in de wachtkamer van de trein in Berlijn Tegel nog een winterjas aan. Gelukkig had ik twee. In de wachtkamer herpakte ik ook mijn spullen in twee baggages, want drie waren niet te doen. Nu had ik tenminste een hand vrij om eerst de ene en dan de andere in de zak van mijn winterjas te stoppen, zodat ze konden ontkoelen. Mijn vingers raakten namelijk helemaal verstijfd van de kou.
Beschermd door mijn twee jassen kwam ik dus in Poznan aan. Daar kon ik mij gewoon niet voorstellen – ik wilde een KFC kopen - dat Euro’s en Dollars niet werden geaccepteerd in de winkels van het treinstation of door de taxi chauffeurs. Zo een Europees land en dan accepteren ze geen Euro’s.. Terwijl wij in Suriname gretig deze munteenheden aannemen. Maar tja... ik wisselde mijn Euro’s – die ik gesonsored had gekregen van Staatsolie - dus in voor Zloty’s, wat wordt onderverdeeld in 100 Groszy’s.. Ik wachte nog even, want er zou iemand van de organisatie met mijn naam op een bord op mij wachten op het treinstation bij KFC. Natuurlijk was er niemand te zien. Ze zullen het wel te druk hebben, dus pakte ik een taxi naar het hotel (dworek Skorzewski) dat ook nog is gebouwd in een afgelegen buurt, ver van alles en iedereen.
Het kopen van leggins, panties, handschoenen, een muts met oorkleppen en een sjaal om mij beter te beschermen tegen de kou, zit er dus nog niet in. De volgende dag wilde ik wel een taxi pakken naar de stad, maar de kou hield mij binnen. Ook omdat het hotelpersoneel mij zei, dat ik wel met een taxi kan gaan, maar niet meer terug zal kunnen komen, omdat de taxich
auffeurs geen Engels verstaan en wellicht de plek van het hotel niet kennen. Dus ik zie wel hoe ik mij zal wringen door deze kou. En dan regent het ook nog en volgend het hotelpersoneel is het nog kouder als het regent en het zal de hele dag door regenen. Vandaag blijf ik in elk geval de hele dag binnen in mijn kamer, want er is hier niets, geen disco, geen fitness faciliteiten, geen ijskast, geen haardroger, geen house cleaning, geen business centre, geen internet, geen winkeltje, geen overdekte zwembad met warm water, geen ene malle moer.Het lijkt wel een dood gewone guesthouse in een achterbuurt van Paramaribo.. Er is zelfs geen rum om een lekkere rum cola te drinken. Voor de zekerheid had ik een fles bacardie gekocht op de airport in Suriname, maar die namen ze – ondanks het gesealed was - tot mijn grote ergernis in beslag op Schiphol. Met lede ogen zag ik mijn fles rum verdwijnen in een vuilnisbak. En ik had die nogerbij de helft goedkoper gekocht, dan die kost op Schiphol. Ik had jammergenoeg geen tijd om een andere te kopen, omdat ik moest rennen om mijn connection flight te halen.
Ik lande gelukkig om 08:30 uur – een half uur voor de geplande arrival time van 09:00 - en mijn volgende vlucht was om 10:00 uur. Mijn naam werd al omgeroepen, dat ik het vliegtuig vertraag –– en mijn baggage zou worden verwijderd uit het vliegtuig. Hoe durven ze! Zwaar hijgend kwam ik bij de gate aan. Gelukkig is het vliegtuig een half uur eerder geland, anders had ik mijn connection flight gemist, wat ik overigens van tevoren duidelijk had gemaakt aan de organisatie, toen ze mijn e-ticket stuurden. Maar natuurlijk hebben ze daarop niet geantwoord.
Anyhow..., gelukkig ben ik vroeg voor de conferentie, die op 1 december begint, Nu heb ik de tijd om te acclimatiseren. Ik ben blij op tijd te zijn. Tot nu toe ben ik – door vertraging van vliegnaatschappijen - altijd laat aangekomen op internationale conferenties, zoals de World Summit on Sustainable Development in 2003 in Johannesburg, de conferentie van Communities and Small Scale Minining in Ghana, 2005 en het seminar voor journalilsten uit ontwikkelingslanden in China in september 2008. En dan kom je midden in zo een conferentie aan en voorrdat je door hebt welk bericht je moet schrijven, is de conferentie afgelopen. Nu kan ik mij beter voorbereiden.
Ik wilde nog een foto maken van het hotel, maar het is al pikke donker buiten. En het is pas vier uur ’s middags..Dus zal ik morgen een foto van het hotel plaatsen. Het ziet er wel mooi uit. Ik denk dat ik maar ga slapen, want het is toch al donker en mijn hele lichaam doet pijn van het sjouwen van mijn baggage. Toen ik vanmorgen opstond leek het alsof een truck over mij heen was gereden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten